Jaka jest struktura paproci - cechy liści, korzenie paproci

Paprocie rosną na Ziemi od niepamiętnych czasów. Czas ich istnienia szacuje się na miliony lat. Rośliny mają różnorodne formy życia, preferując wilgotne siedliska. Specyficzna budowa paproci sprawia, że ​​jest niezwykle przystosowany do przetrwania.

Opis roślin paproci

Co to jest paproć, istnieją różne wersje. Naukowcy uważają, że są to bezpośredni potomkowie najstarszych roślin - rhinophytes. W procesie ewolucji struktura paproci stała się bardziej złożona, dlatego paprocie są klasyfikowane jako rośliny wyższe, nikt się nie dziwi. Potwierdza:

• cykliczny rozwój roślin;
• rozwinięty układ naczyniowy;
• przystosowalność do środowiska lądowego;

Paproć w przyrodzie

Z definicji paproć to roślina wieloletnia należąca do rodzaju roślin zarodnikowych. Na pytanie o paproć: czy to krzew, czy trawa, w obu przypadkach można odpowiedzieć twierdząco. Czasami jest to także drzewo.

Dodatkowe informacje. Opisując paprocie, nie sposób nie wspomnieć o ich zróżnicowanej gamie kolorystycznej, co daje estetyczną przyjemność. Rośliny te często stają się prawdziwą ozdobą witryn. Ich niewątpliwą zaletą jest odporność na choroby i szkodniki.

Biologiczna klasyfikacja paproci

Sama liczba gatunków paproci komplikuje ich klasyfikację. Takie próby podejmowali starożytni naukowcy. Proponowane systemy są często niezgodne ze sobą. Klasyfikacja współczesnych paproci opiera się na strukturze zarodni i niektórych cechach morfologicznych. Wszystkie odmiany są podzielone na starożytne i współczesne.

Dział paproci obejmuje siedem klas roślin naczyniowych wymarłych i współczesnych:

1. Aneurophytopsida (Aneurophytopsida) to najstarsza prymitywna grupa.
2. Archaeopteridopsida to także starożytni przedstawiciele przypominający współczesne drzewa iglaste.
3. Cladoxylopsida - istnieją wersje, w których ta grupa reprezentuje ślepą gałąź ewolucji.
4. Zygopteridopsida (Zygopteridopsida lub Goenopteridopsida) to grupa przejściowa do współczesnych gatunków.
5. Ophioglossopsida (Ophioglossopsida) to nowoczesne paprocie.
6. Marattiopsida (Marattiopsida) - byliny o małych i dużych formach.
7. Polypodiopsida (Polypodiopsida - rośliny wieloletnie lub rzadziej jednoroczne o różnych rozmiarach). Dzielą się na trzy podklasy: Polypodiidae, Marsileidae, Salviniidae.

Historia gatunków roślin paproci

Historia paproci rozpoczęła się w epoce dinozaurów - 400 milionów lat temu. W sprzyjającym im ciepłym i wilgotnym klimacie lasów tropikalnych dominowały paprocie. Niektóre gatunki osiągały 30 m wysokości. Z biegiem czasu warunki klimatyczne zmieniły się dramatycznie. Ile klęsk żywiołowych musiało się wydarzyć, aby takie giganty jak dinozaury i paprocie drzewne zniknęły.

Przy całej różnorodności współczesnych paproci bardzo różnią się one od najstarszych roślin, ustępując im wielkością i różnorodnością form. Ale do dziś jest to największa grupa gatunków zarodników - 300 rodzajów i ponad 10 tysięcy gatunków. Paprocie są szeroko rozpowszechnione ze względu na ich ekologiczną plastyczność i niesamowite cechy hodowlane.

Dystrybucja w przyrodzie, przykłady gatunków

To, kiedy i gdzie rośnie paproć, zależy od ciepła i wilgotności danego obszaru. Siedliskiem wszechobecnych roślin może być:

• niższe i wyższe poziomy lasów;
• bagna, rzeki i jeziora;
• wąwozy i wilgotne łąki;
• szczeliny skał;
• ściany domów;
• pobocza dróg.

Struś

W umiarkowanych szerokościach geograficznych można znaleźć setki paproci zielnych. Krótki przegląd niektórych typów:

1. Orlyak zwykły. Łatwo rozpoznawalne po liściach w kształcie otwartego parasola. Ukazuje się w lasach sosnowych, nadających się do spożycia przez ludzi.
2. Męski tarcznik. Roślina zielna o liściach do 1,5 m długości, bardzo rzadka. Wyciąg z tymianku jest stosowany w medycynie jako środek przeciw robakom.
3. Kobieta kochedyzhnik. Duża roślina o wdzięcznie ukształtowanych liściach.
4. Struś pospolity. Duża piękna paproć. Ze względu na długie kłącza tworzy całe zarośla. Używany w obszarach zieleni. Gotowane liście strusia są jadalne.
5. Osmund. Roślina o krótkim kłączu i długich błyszczących liściach, pochodząca z Azji Wschodniej i Ameryki Północnej.
6. Multi-wioślarz. Jego liście są ciemnozielone, ułożone w rzędy.

Nadaje się do uprawy domowej:

• Kostenets;
• Nephrolepis;
• Davallia;
• Asplenium;
• Dixonia;
• Pteris.

Rośliny te doskonale zdobią wnętrze domu. Odmiana Junior o liściach falistych jest bardzo piękna.

Domowa roślina

Interesujące fakty:

1. Najniższymi roślinami są Hecystorteris pumila i Azolla cariliniana. Ich długość nie przekracza 12 mm.
2. Epifity świetnie czują się na drzewach i winoroślach.
3. Na terenach górskich można znaleźć włos Wenus - niesamowitą roślinę o pięknych ażurowych liściach.
4. Pnie drzew dużych paproci w tropikach są wykorzystywane jako materiały budowlane.
5. Marsilea quadrifolia świetnie czuje się pod wodą.
6. Dicranopteris ma ogonki liściowe o wytrzymałości metalu.

Rzadkie gatunki paproci:

• Grzebień karłowaty;
• Wiązanie Phegopteris;
• Multi-wioślarz Browna;
• Ściana Asplenium;
• Miotła jest wieloczęściowa.
• Pływająca paproć Salvinia jest wpisana do Czerwonej Księgi Białorusi.

Ile żyje paproci

Pytanie „ile lat żyje paproć” nie jest łatwe. Długość życia zależy od miejsca wzrostu i gatunku. W umiarkowanych szerokościach geograficznych lądowa część paproci obumiera wraz z nadejściem chłodów, w tropikach może rosnąć przez kilka lat. Korzenie przybyszowe są wymieniane co 4 lata na nowe; sam kłącze zachowuje żywotność do 100 lat. Ta cecha umożliwia roślinie przetrwanie w każdych warunkach.

Cechy odżywiania roślin

Paprocie odżywiają się poprzez wydobywanie niezbędnych składników odżywczych z korzeni i liści. Roślina pobiera z gleby niezbędne mikroelementy i wodę. Liście biorą udział w procesie fotosyntezy poprzez przemianę dwutlenku węgla w kwasy organiczne. Tak więc paproć otrzymuje skrobię i cukier, które są niezbędne do życia wszystkich narządów.

Analiza struktury roślin paproci

Przodkowie roślin paproci mieli prymitywną strukturę.W procesie ewolucji stało się to bardziej złożone.

Łodygi

Łodyga paproci jest słabo rozwinięta, niewielka. Nazywa się kłączem. Oczywiście wyjątkiem są zdrewniałe paprocie tropikalne. Kędzierzawego kłącza można wybaczyć na duże odległości.

Liście, liść

Liść paproci jest znacznie masywniejszy niż łodyga. Nie są całkiem zwyczajne, mają charakterystyczne cechy budowy i wzrostu, różne formy. Częściej są rozcięte, pierzaste. Vayi - to nazwa liści paproci. Ogonek jest przymocowany do podziemnej części łodygi - korzenia lub kłącza. Patrząc na nie, trudno jest zrozumieć, gdzie kończy się łodyga i na jakim poziomie zaczyna się liść. Ciekawą cechą liścia jest wzrost wierzchołka, który jest zawiniętym i stopniowo rozwijającym się lokiem w kształcie ślimaka.

Waiy

Rozwój liści rozpoczyna się w pąkach pod ziemią i trwa do dwóch lat. Dopiero w trzecim roku mogą pojawić się nad ziemią. Ze względu na wzrost wierzchołkowy liście paproci osiągają bardzo duże rozmiary.

W większości roślin liście biorą udział w procesie fotosyntezy, wegetacji i jednocześnie w tworzeniu się zarodników. Zarodniki pojawiają się w sori, które znajdują się na spodniej stronie liści w postaci pojedynczych lub grupowych guzków.

System korzeniowy

System korzeniowy składa się z potężnego kłącza i licznych korzeni przybyszowych. Tkanka przewodząca na łodydze i korzeniach pochłania wodę i przenosi ją wzdłuż wiązek naczyniowych do liści.

Narządy rozrodcze

Życie paproci dzieli się na dwa cykle: długi bezpłciowy - sporofit i krótki seksualny - gametofit. Na dolnej części liści znajdują się narządy rozrodcze paproci - zarodnie, w których znajdują się zarodniki. Dojrzałe zarodniki wylewają się z pękniętej zarodni i są przenoszone przez wiatr z dala od rośliny macierzystej. Niektórzy naukowcy porównują tworzenie zarodników z kwitnieniem innych roślin.

Z ogromnej liczby zarodników przeżyje tylko ułamek. Faza seksualna rozpoczyna się, gdy w sprzyjających warunkach zarodnik wyrasta w haploidalny wyrostek (gametofit), który wygląda jak zielona płytka w kształcie serca o wielkości kilku mm. Na spodniej stronie wyrostka powstają żeńskie i męskie narządy płciowe - antheridia i archegonia. Powstałe w nich jaja i plemniki łączą się w deszczową pogodę i powstaje zygota, z której rozwija się zarodek młodej rośliny - sporofitu.

Roślina może również rozmnażać się wegetatywnie, gdy na łodygach i korzeniach utworzą się pąki lęgowe. Jest to ważne dla ogrodników-amatorów, którzy uprawiają niektóre gatunki na swoich stanowiskach.

Porównanie z innymi roślinami zielnymi

Paprocie podobne są do paproci, skrzypów i ługów. Wszystkie rozmnażają się przez zarodniki i mają wspólne pochodzenie.

Paprocie mają charakterystyczne cechy odróżniające od innych roślin zielnych:

1. Różnią się od alg kłączami i złożonymi liśćmi.
2. W mchach i paprociach występuje przemiana pokoleń gametofitów i sporofitów. Gametofit dominuje w mchach, sporofit w paproci. Obecność tkanki przewodzącej w postaci wiązek naczyniowych sprawia, że ​​przedstawiciele roślin paprociowych są bardziej przystosowani do lądowego trybu życia.
3. W przeciwieństwie do roślin kwitnących rozmnażają się przez zarodniki i nie kwitną.

Ze względu na bogaty skład chemiczny paproć posiada korzystne dla człowieka właściwości. Jest używany do celów leczniczych i do gotowania, nadaje się do solenia. Tradycyjna medycyna zwracała również uwagę na wspaniałe rośliny.